Iedere veranderende organisatie en ieder veranderteam kan in een voorspelbare loop terechtkomen van weerstand en gedoe. Of ze kunnen de vloek van de loop doorbreken door onderweg te leren. Groundhog day of happy end: that’s the question.
Die verhalen, zijn die nou ‘waar’? Deze vraag word mij vaak gesteld. Maar dat is niet waar het om draait: veel waardevoller is het wanneer je een verhaal accepteert als de werkelijkheid van de verteller. Dat brengt je verder. Maar op één verhaal kun je niet lopen. Daarom draait het uiteindelijk allemaal om patronen, patronen, patronen.
Onderstroom is er altijd. En overal. Niet alleen wanneer organisaties veranderen en niet alleen bij medewerkers. Wie wil begrijpen waarom mensen doen wat ze doen of reageren zoals ze reageren, kán dus niet zonder kennis uit de onderstroom. Bovendien zitten daar ook onze misschien wel meest waardevolle leercases en -momenten. Durf daarom in die onderstroom te roeren. Al is het alleen al om te voorkomen dat je steeds tegen hetzelfde aanloopt…
Begin juni overleed mijn moeder. Haar levensverhaal eindigde. Tegelijkertijd gingen de verhalen over haar stromen – bij mij en anderen. Er kwamen mooie, ontroerende, grappige, kenmerkende, lieve en soms minder mooie verhalen naar boven. Al die verhalen samen lieten zien wie mijn moeder was.
Voor mij is het aanleiding om weer eens stil te staan bij deze vragen en de noodzaak om verhalen in te zetten wanneer je mensen mee wilt krijgen in een verandering:
• Waarom zitten we allemaal vol verhalen – ook al zien we onszelf vaak niet als goede verhalenvertellers?
• Waardoor zijn onze verhalen over hetzelfde zo verschillend – ook al maken we hetzelfde mee?
• Waarom kunnen we juist in ons werk en in verandering niet zonder verhalen – al denken sommigen daar echt anders?
Steeds meer organisaties onderzoeken een vraagstuk met verhalen. Narratief onderzoek of narratieve evaluatie geeft namelijk veel waardevolle inzichten. Maar in de praktijk is het ook lastig. Wat is een verhaal precies en hoe haal je het bij iemand naar boven zonder te gaan interviewen? (deel 2)
Steeds meer organisaties onderzoeken een vraagstuk met verhalen. Narratief onderzoek of narratieve evaluatie geeft namelijk veel waardevolle inzichten. Maar in de praktijk is het ook lastig. Wat is narratief onderzoek of narratieve evaluatie en hoe werkt het precies? (deel 1)
Echte verandering gebeurt niet door bordjes te verhangen, mensen op training te sturen, een nieuwe visie op intranet te zetten of een roadshow langs de afdelingen te houden. Maar door gesprekken en dialoog. “Veranderen is meer dan wat ook door middel van taal en communicatie een nieuwe werkelijkheid creëren”, zeggen De Caluwé en Vermaak daarover. Maar kunnen we dat nog: goede gesprekken voeren en een dialoog op gang krijgen en houden? En hoe kan storylistening daarbij helpen?
Tijdens de training The art of storylistening maak je kennis met de methodiek storytelling, die begint met storyLISTENING. Je leert anders te luisteren, andere vragen te stellen, andere gesprekken te voeren in je organisatie; je leert hoe je verhalen gericht verzamelt, hun betekenis doorgrondt en vertaalt naar interventies of content die weten te raken. De training geeft je antwoord op de vraag: Verhalen, luisteren … en dan?
Lees meer
Heb je inzicht nodig in wat mensen beweegt of juist op hun plek houdt in een organisatie of in hun werk? Om interventies te kunnen ontwikkelen die wél werken en transities soepeler laten verlopen? Of wil je content kunnen creëren die ráákt? De training WAT BEWEEGT ZE?! geeft je dat haarscherpe inzicht én helpt je om inspirerende authentieke verhalen op het spoor te komen. Lees meer
NRC-columnist Caroline de Gruyter spoort onze leiders aan om ons, burgers, het grotere narratief te laten zien. Pas dan kunnen we écht in beweging komen en ons gedrag veranderen waar dat nodig is. Columnist Ewoud Sanders wordt juist gek van dat woord narratief.
Waarom hebben we toch zo’n groter narratief nodig om in beweging te komen, zowel in de samenleving als in onze organisaties? Maar waarom werkt de suggestie van het bestaan van dat ene, ware narratief eerder averechts? Wat werkt beter?
