“Ik ben helemaal klaar met luisteren!” mailde een teamleider me. “Al dat gezeur en gemopper.. Mensen moeten soms gewoon doen wat ze móéten doen!”
Ik begrijp het. Maar niet meer luisteren is ook niet meer leren. Er zit zoveel wijsheid in onderstroomverhalen – daar kún je als organisatie niet zonder!
Wereldwijd is het bedroevend gesteld met employee engagement: de emotionele verbinding van medewerkers met de doelen van hun organisaties, waardoor ze bereid zouden zijn ‘die extra, niet verplichte meter’ te maken. Hele (kostbare) programma’s worden ervoor opgetuigd. Want employee engagement maakt ook het verschil tussen succesvolle en minder succesvolle organisaties. Maar waarom moeilijk (en duur) doen als het ‘gemakkelijk’ kan?
Wat er gebeurt als het formele bovenstroomverhaal niet matcht met de onderstroom (de ervaringen, beleving en emoties van mensen), zagen we eind 2019 tijdens onze reis door Chili. Het had geleid tot heftige protesten. In organisaties zal de revolutie niet snel uitbreken wanneer onder- en bovenstroom niet congruent zijn. Maar ook daar is het een giftige cocktail…
Er is een groot verschil tussen interviewen en verhalen verzamelen. Waar de interviewer over oneindig veel vragen beschikt, beschikt de verhalenverzamelaar maar over een handje vol. En waar de interviewer na afloop van een gesprek zegt ‘Hier kan ik wel een mooi verhaal van maken’, loopt de verhalenverzamelaar na afloop weg met een kant-en-klaar verhaal. Eén van de vragen van de verhalenverzamelaar is die naar een cruciaal verhaalingrediënt: de wending. Die maakt van ieder verhaal ook een waardevolle leercase…
Bij veel organisaties komen kernwaarden, visie, missie etc. maar niet tot leven. ‘Ze’ doen er niets mee, hoor ik regelmatig van leidinggevenden. En ja, dat is erg. Want als het goed is, geven een missie en kernwaarden richting aan concreet gedrag. Bovendien zijn het beloften aan klanten die moeten worden waargemaakt. Deze blog laat je zien hoe eenvoudig het kan zijn om betekenis te geven aan abstracties. Door het gesprek op een een verhalende manier in te zetten….
Vrijdag ontmoette ik Cody Keenan, speechschrijver en ghostwriter van Obama. Als business storyteller én speechschrijver was ik blij met zijn kernboodschap: de 3 geheimen van een goede speech zijn authenticiteit, empathie en… storytelling. En wat voor Obama geldt, geldt voor iedere leider en leidinggevende die mensen wil raken en bewegen…
Kerst- en nieuwjaarstoespraken kunnen waardevolle overgangsrituelen zijn: momenten om samen iets af te ronden of op te starten. En voor leiders zijn het gouden momenten om zich weer steviger met hun medewerkers te verbinden. De praktijk leert jammer genoeg, dat ze vooral worden gezien als verplichte nummers. Iets wat ‘even moet gebeuren voordat we met elkaar aan de borrel gaan’. Hoe voorkom je dat ze eerder bijdragen tot vervreemding dan tot herkenning? Tot afstand in plaats van verbinding?
Ik ging naar Amsterdam om Barack Obama over leiderschap te horen spreken. In Londen woonde ik een avond bij met Salman Rushdie. Intussen las ik in één ruk Homo Sapiens (en Homo Deus) van de Israëlische historicus Yuval Noah Harari uit. Alle drie hadden ze het over verhalen, verhalen, verhalen….
Een organisatie kan niet zonder verhaal of – op z’n minst – zonder ‘narrative’. Maar uiteindelijk is de vraag: wordt het verhaal of ‘narrative’ ook waargemaakt? Vallen identiteit en imago samen? Drie tips om daar verhalen voor in te zetten…
Verhalen verzamelen om inzicht te krijgen in de beleving van mensen – kan dat ook per telefoon? Dus zonder dat je je gesprekspartner ziet? Gaat er dan niet veel te veel beleving verloren? Nee, ontdekt Fleur, er hoeft niets verloren te gaan. Als je maar…..
Fleur geeft je graag drie ervaringstips waar jij je voordeel mee kunt doen.
