Iedere veranderende organisatie en ieder veranderteam kan in een voorspelbare loop terechtkomen van weerstand en gedoe. Of ze kunnen de vloek van de loop doorbreken door onderweg te leren. Groundhog day of happy end: that’s the question.
Die verhalen, zijn die nou ‘waar’? Deze vraag word mij vaak gesteld. Maar dat is niet waar het om draait: veel waardevoller is het wanneer je een verhaal accepteert als de werkelijkheid van de verteller. Dat brengt je verder. Maar op één verhaal kun je niet lopen. Daarom draait het uiteindelijk allemaal om patronen, patronen, patronen.
Begin juni overleed mijn moeder. Haar levensverhaal eindigde. Tegelijkertijd gingen de verhalen over haar stromen – bij mij en anderen. Er kwamen mooie, ontroerende, grappige, kenmerkende, lieve en soms minder mooie verhalen naar boven. Al die verhalen samen lieten zien wie mijn moeder was.
Voor mij is het aanleiding om weer eens stil te staan bij deze vragen en de noodzaak om verhalen in te zetten wanneer je mensen mee wilt krijgen in een verandering:
• Waarom zitten we allemaal vol verhalen – ook al zien we onszelf vaak niet als goede verhalenvertellers?
• Waardoor zijn onze verhalen over hetzelfde zo verschillend – ook al maken we hetzelfde mee?
• Waarom kunnen we juist in ons werk en in verandering niet zonder verhalen – al denken sommigen daar echt anders?
Steeds meer organisaties onderzoeken een vraagstuk met verhalen. Narratief onderzoek of narratieve evaluatie geeft namelijk veel waardevolle inzichten. Maar in de praktijk is het ook lastig. Wat is een verhaal precies en hoe haal je het bij iemand naar boven zonder te gaan interviewen? (deel 2)
Steeds meer organisaties onderzoeken een vraagstuk met verhalen. Narratief onderzoek of narratieve evaluatie geeft namelijk veel waardevolle inzichten. Maar in de praktijk is het ook lastig. Wat is narratief onderzoek of narratieve evaluatie en hoe werkt het precies? (deel 1)
NRC-columnist Caroline de Gruyter spoort onze leiders aan om ons, burgers, het grotere narratief te laten zien. Pas dan kunnen we écht in beweging komen en ons gedrag veranderen waar dat nodig is. Columnist Ewoud Sanders wordt juist gek van dat woord narratief.
Waarom hebben we toch zo’n groter narratief nodig om in beweging te komen, zowel in de samenleving als in onze organisaties? Maar waarom werkt de suggestie van het bestaan van dat ene, ware narratief eerder averechts? Wat werkt beter?
Op Volkskrant.nl pleit gastcolumnist Tineke Bennema ervoor om op te houden met verhalen vertellen en ons op de data te richten [1]. Zij is de laatste tijd niet de enige. Het laat zien dat er nog veel onbekendheid is met het vak Business Storytelling (& storylistening). Dat vak is bovendien niet synoniem aan marketing, zoals Bennema ook suggereert, maar draait allereerst om identiteit, verbinding en organisatieontwikkeling. Juist organisaties die niet luisteren naar de onderstroomverhalen die er zijn en zich beperken tot bovenstroomdata, komen zichzelf snoeihard tegen in de zoveelste geldverslindende, frustrerende, mislukte verandering. En in de gapende kloof tussen leiding en medewerkers. Tijd dus om wat recht te zetten: data en verhalen staan niet tegenover elkaar, maar hebben bestaansrecht náást en in relatie elkaar. Verhalen zijn data met een ziel, zoals onderzoeker Brené Brown het verwoordt.
