Iedere veranderende organisatie en ieder veranderteam kan in een voorspelbare loop terechtkomen van weerstand en gedoe. Of ze kunnen de vloek van de loop doorbreken door onderweg te leren. Groundhog day of happy end: that’s the question.
Die verhalen, zijn die nou ‘waar’? Deze vraag word mij vaak gesteld. Maar dat is niet waar het om draait: veel waardevoller is het wanneer je een verhaal accepteert als de werkelijkheid van de verteller. Dat brengt je verder. Maar op één verhaal kun je niet lopen. Daarom draait het uiteindelijk allemaal om patronen, patronen, patronen.
Onderstroom is er altijd. En overal. Niet alleen wanneer organisaties veranderen en niet alleen bij medewerkers. Wie wil begrijpen waarom mensen doen wat ze doen of reageren zoals ze reageren, kán dus niet zonder kennis uit de onderstroom. Bovendien zitten daar ook onze misschien wel meest waardevolle leercases en -momenten. Durf daarom in die onderstroom te roeren. Al is het alleen al om te voorkomen dat je steeds tegen hetzelfde aanloopt…
Steeds meer organisaties onderzoeken een vraagstuk met verhalen. Narratief onderzoek of narratieve evaluatie geeft namelijk veel waardevolle inzichten. Maar in de praktijk is het ook lastig. Wat is een verhaal precies en hoe haal je het bij iemand naar boven zonder te gaan interviewen? (deel 2)
Steeds meer organisaties onderzoeken een vraagstuk met verhalen. Narratief onderzoek of narratieve evaluatie geeft namelijk veel waardevolle inzichten. Maar in de praktijk is het ook lastig. Wat is narratief onderzoek of narratieve evaluatie en hoe werkt het precies? (deel 1)
Echte verandering gebeurt niet door bordjes te verhangen, mensen op training te sturen, een nieuwe visie op intranet te zetten of een roadshow langs de afdelingen te houden. Maar door gesprekken en dialoog. “Veranderen is meer dan wat ook door middel van taal en communicatie een nieuwe werkelijkheid creëren”, zeggen De Caluwé en Vermaak daarover. Maar kunnen we dat nog: goede gesprekken voeren en een dialoog op gang krijgen en houden? En hoe kan storylistening daarbij helpen?
NRC-columnist Caroline de Gruyter spoort onze leiders aan om ons, burgers, het grotere narratief te laten zien. Pas dan kunnen we écht in beweging komen en ons gedrag veranderen waar dat nodig is. Columnist Ewoud Sanders wordt juist gek van dat woord narratief.
Waarom hebben we toch zo’n groter narratief nodig om in beweging te komen, zowel in de samenleving als in onze organisaties? Maar waarom werkt de suggestie van het bestaan van dat ene, ware narratief eerder averechts? Wat werkt beter?
Op Volkskrant.nl pleit gastcolumnist Tineke Bennema ervoor om op te houden met verhalen vertellen en ons op de data te richten [1]. Zij is de laatste tijd niet de enige. Het laat zien dat er nog veel onbekendheid is met het vak Business Storytelling (& storylistening). Dat vak is bovendien niet synoniem aan marketing, zoals Bennema ook suggereert, maar draait allereerst om identiteit, verbinding en organisatieontwikkeling. Juist organisaties die niet luisteren naar de onderstroomverhalen die er zijn en zich beperken tot bovenstroomdata, komen zichzelf snoeihard tegen in de zoveelste geldverslindende, frustrerende, mislukte verandering. En in de gapende kloof tussen leiding en medewerkers. Tijd dus om wat recht te zetten: data en verhalen staan niet tegenover elkaar, maar hebben bestaansrecht náást en in relatie elkaar. Verhalen zijn data met een ziel, zoals onderzoeker Brené Brown het verwoordt.
Zijn er in jouw mensgerichte, inclusieve organisatie spinnenwebben, dooddoeners of holbewoners? Doorbreek de spiraal door hun verhalen op te halen en tegen het licht van de mooie kernwaarden te houden. Met baggerverhalen verbeter je je organisatie misschien wel meer dan met fraaie successen. Ze zetten namelijk in beweging. …
Fascinerend om te zien hoe we voordehand liggende principes uit ons eigen leven (en onze waarden!) loslaten wanneer we in onze organisaties aan de slag gaan. Zeker in verandering. Juist onze inzichten uit ‘het leven’ kunnen ons helpen om soepeler te veranderen.
