Steeds meer organisaties onderzoeken een vraagstuk met verhalen. Narratief onderzoek of narratieve evaluatie geeft namelijk veel waardevolle inzichten. Maar in de praktijk is het ook lastig. Wat is een verhaal precies en hoe haal je het bij iemand naar boven zonder te gaan interviewen? (deel 2)
Steeds meer organisaties onderzoeken een vraagstuk met verhalen. Narratief onderzoek of narratieve evaluatie geeft namelijk veel waardevolle inzichten. Maar in de praktijk is het ook lastig. Wat is narratief onderzoek of narratieve evaluatie en hoe werkt het precies? (deel 1)
NRC-columnist Caroline de Gruyter spoort onze leiders aan om ons, burgers, het grotere narratief te laten zien. Pas dan kunnen we écht in beweging komen en ons gedrag veranderen waar dat nodig is. Columnist Ewoud Sanders wordt juist gek van dat woord narratief.
Waarom hebben we toch zo’n groter narratief nodig om in beweging te komen, zowel in de samenleving als in onze organisaties? Maar waarom werkt de suggestie van het bestaan van dat ene, ware narratief eerder averechts? Wat werkt beter?
Op Volkskrant.nl pleit gastcolumnist Tineke Bennema ervoor om op te houden met verhalen vertellen en ons op de data te richten [1]. Zij is de laatste tijd niet de enige. Het laat zien dat er nog veel onbekendheid is met het vak Business Storytelling (& storylistening). Dat vak is bovendien niet synoniem aan marketing, zoals Bennema ook suggereert, maar draait allereerst om identiteit, verbinding en organisatieontwikkeling. Juist organisaties die niet luisteren naar de onderstroomverhalen die er zijn en zich beperken tot bovenstroomdata, komen zichzelf snoeihard tegen in de zoveelste geldverslindende, frustrerende, mislukte verandering. En in de gapende kloof tussen leiding en medewerkers. Tijd dus om wat recht te zetten: data en verhalen staan niet tegenover elkaar, maar hebben bestaansrecht náást en in relatie elkaar. Verhalen zijn data met een ziel, zoals onderzoeker Brené Brown het verwoordt.
Er is een groot verschil tussen interviewen en verhalen verzamelen. Waar de interviewer over oneindig veel vragen beschikt, beschikt de verhalenverzamelaar maar over een handje vol. En waar de interviewer na afloop van een gesprek zegt ‘Hier kan ik wel een mooi verhaal van maken’, loopt de verhalenverzamelaar na afloop weg met een kant-en-klaar verhaal. Eén van de vragen van de verhalenverzamelaar is die naar een cruciaal verhaalingrediënt: de wending. Die maakt van ieder verhaal ook een waardevolle leercase…
Een organisatie kan niet zonder verhaal of – op z’n minst – zonder ‘narrative’. Maar uiteindelijk is de vraag: wordt het verhaal of ‘narrative’ ook waargemaakt? Vallen identiteit en imago samen? Drie tips om daar verhalen voor in te zetten…
Verhalen verzamelen om inzicht te krijgen in de beleving van mensen – kan dat ook per telefoon? Dus zonder dat je je gesprekspartner ziet? Gaat er dan niet veel te veel beleving verloren? Nee, ontdekt Fleur, er hoeft niets verloren te gaan. Als je maar…..
Fleur geeft je graag drie ervaringstips waar jij je voordeel mee kunt doen.
Framing is een fantastisch instrument voor wie overtuigend wil communiceren. Want wie wil er nog een plofkip op z’n bord? Maar framing heeft ook een donkere kant. Door de heftige frames waarmee we elkaar op dit moment om de oren slaan, houden we elkaar in een houtgreep die verbinding in de weg staat en beweging belemmert. Ook in onze organisaties!
Het verhaal van ‘Ellen’ laat zien hoe één verhaal een kostbaar programma redde. Kan het echt zo simpel zijn? Ja. Maar het vraagt wel om een weloverwogen en deskundige inzet van storytelling. Laat je inspireren door dit krachtige voorbeeld…..
Wat doen we ons als mens, team of organisatie toch vaak stoer voor. We vertellen met verve de verhalen over onze grote successen. Zo stralen we uit: bij ons gaat alles goed. Bij ons schijnt de zon. We hebben alles onder controle! Wat een leugen en wat een gemiste kans. Want met onze ‘fakebookverhalen’ onthouden we onszelf en onze organisaties veel!
