Iedere veranderende organisatie en ieder veranderteam kan in een voorspelbare loop terechtkomen van weerstand en gedoe. Of ze kunnen de vloek van de loop doorbreken door onderweg te leren. Groundhog day of happy end: that’s the question.
Die verhalen, zijn die nou ‘waar’? Deze vraag word mij vaak gesteld. Maar dat is niet waar het om draait: veel waardevoller is het wanneer je een verhaal accepteert als de werkelijkheid van de verteller. Dat brengt je verder. Maar op één verhaal kun je niet lopen. Daarom draait het uiteindelijk allemaal om patronen, patronen, patronen.
Begin juni overleed mijn moeder. Haar levensverhaal eindigde. Tegelijkertijd gingen de verhalen over haar stromen – bij mij en anderen. Er kwamen mooie, ontroerende, grappige, kenmerkende, lieve en soms minder mooie verhalen naar boven. Al die verhalen samen lieten zien wie mijn moeder was.
Voor mij is het aanleiding om weer eens stil te staan bij deze vragen en de noodzaak om verhalen in te zetten wanneer je mensen mee wilt krijgen in een verandering:
• Waarom zitten we allemaal vol verhalen – ook al zien we onszelf vaak niet als goede verhalenvertellers?
• Waardoor zijn onze verhalen over hetzelfde zo verschillend – ook al maken we hetzelfde mee?
• Waarom kunnen we juist in ons werk en in verandering niet zonder verhalen – al denken sommigen daar echt anders?
NRC-columnist Caroline de Gruyter spoort onze leiders aan om ons, burgers, het grotere narratief te laten zien. Pas dan kunnen we écht in beweging komen en ons gedrag veranderen waar dat nodig is. Columnist Ewoud Sanders wordt juist gek van dat woord narratief.
Waarom hebben we toch zo’n groter narratief nodig om in beweging te komen, zowel in de samenleving als in onze organisaties? Maar waarom werkt de suggestie van het bestaan van dat ene, ware narratief eerder averechts? Wat werkt beter?
Zijn er in jouw mensgerichte, inclusieve organisatie spinnenwebben, dooddoeners of holbewoners? Doorbreek de spiraal door hun verhalen op te halen en tegen het licht van de mooie kernwaarden te houden. Met baggerverhalen verbeter je je organisatie misschien wel meer dan met fraaie successen. Ze zetten namelijk in beweging. …
Fascinerend om te zien hoe we voordehand liggende principes uit ons eigen leven (en onze waarden!) loslaten wanneer we in onze organisaties aan de slag gaan. Zeker in verandering. Juist onze inzichten uit ‘het leven’ kunnen ons helpen om soepeler te veranderen.
2020 was een jaar van verhalen. En waar verhalen zijn, zijn helden. Maar een held heeft iets ongemakkelijks. Waarom we hardwerkende zorgmedewerkers maar ook onze organisaties beter niet tot helden kunnen bombarderen…
Zo langzamerhand weet iedere organisatie hoe belangrijk storytelling is: persoonlijke, samenhangende, concrete en authentieke communicatie. Maar wat nog niet iedereen zich realiseert: uiteindelijk gaat het niet om het verhaal dat je vertelt, maar om het verhaal dat je bént. En een goed verhaal zijn is oneindig veel moeilijker dan een goed verhaal hebben en vertellen.
Waarom is aandacht voor verhalen in organisaties ook in deze ingewikkelde coronatijd zo belangrijk? Omdat mensen juist in een ingewikkelde tijd verhalen vertellen en behoefte hebben aan verhalen. We zijn nu eenmaal zingevende wezens. Bekijk de vlog over de toegevoegde waarde van storylistening in deze tijd.
Bij veel organisaties komen kernwaarden, visie, missie etc. maar niet tot leven. ‘Ze’ doen er niets mee, hoor ik regelmatig van leidinggevenden. En ja, dat is erg. Want als het goed is, geven een missie en kernwaarden richting aan concreet gedrag. Bovendien zijn het beloften aan klanten die moeten worden waargemaakt. Deze blog laat je zien hoe eenvoudig het kan zijn om betekenis te geven aan abstracties. Door het gesprek op een een verhalende manier in te zetten….
